Op maandag begint de dag lekker.
En blauw ook.
Maar het heeft zich allemaal weer opgelost
dus ik kan met gerust hart mijn lunch eten.
Zonder sticker.
Boodschappen.
Jazeker.
Dan gaat de vlag halfstok.
We eten dit jaar voor het eerst asperges!
Joehoe.
En natuurlijk zijn wij ook stil.
Het raakt me elk jaar steeds meer.
Daarna kijken we naar een documentaire
over de mannen uit Putten.
Ik word erg verdrietig van het feit
dat er meerdere keren wordt gezegd
"daar werd niet over gepraat"...
Hoeveel mensen hebben daar trauma's aan over gehouden.
En doorgegeven.
Goed.
Game of Thrones dan maar.
Even de gedachten verzetten.
En naar bed.
De volgende dag ben ik onverwacht toch vrij.
Dus hier zit ik aan tafel met een kop thee
naar de spelende poesjes te kijken.
En te bedenken wat ik ga doen deze dag.
Toen viel bui 1.
Ze worden al groot.
En blijven leuk om naar te kijken.
En daar komt bui 2 aan.
Hij barst open...
Johoo...
Dat was echt een beste!
We zijn erg druk met nog steeds de interne
verhuizing en eten een late lunch.
Deze kast staat nu boven.
En daar moest eerst ruimte voor worden gemaakt.
En dat heeft wel wat zweetdruppels gekost.
We rusten even uit op de bank.
Met lief gezelschap.
Ze liggen er nog steeds lekker bij.
Tijd om te gaan eten.
Uit een pakje.
Maar erg lekker.
En alles is weer op.
De vlag hebben we dit jaar op tijd binnen.
Hij is namelijk met houder en al
naar beneden gekomen.
Ik probeer een was op te vouwen.
Hij komt me daar wel even bij helpen.
Ze zijn dus echt niet bang voor Jannes.
Ook al geeft ie ze af en toe een beste mep.
Oh ja.
Stapels.
Al met al een productief dagje.
Beter dan vorig jaar.
Toen zaten we in het ziekenhuis.
Ik duik ook mijn mandje in.
Welterusten poesjes.
Tot snel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten